Herkese merhaba. Bu bloğu açarken bu tip bir yazıya yer vermeyeceğimi düşünmüştüm hep. Ama son zamanlardaki ruhsal durumlarım pek de müsait olmadı maalesef ve bir anda kendimi burada buldum. Biraz rahatlamak biraz kafamın içindekileri boşaltmak istedim. Yalnızlığım, tükenmişliğim azalır belki diye düşündüm. Buraya yazmak ne kadar etkili olur bilmiyorum ama denemekten ne zarar gelir ki.

            Yürütmeye çalıştığım çok şey var. Özel hayatım, arkadaşlarım, iş, ev, aile ve daha niceleri. Bir şeyleri başardığımda hep her şeyin farklı olacağını düşünmüştüm ama fark ettim ki dibe doğru çekiliyorum her saniye. Neyi tutarsam elimde kalıyor. Yalnızlaşıyorum. Hislerimi kontrol edemez oluyorum ve sanırım kendime de yeni bir rahatsızlık ekledim bunları yaparak. Ama insanın elinde olmuyor her şey. Ne kadar düzene sokmaya çalışsak da ne kadar bir şeylere değer versek de her zaman bir şekilde elimizden kayıp gidiyor. Geriye dönüp baktığımızda elimizde hiçbir şey kalmamış oluyor.

           Kendini değersiz hissetmek. Herkesin dediği bir söz var aslında kendi kendimize değer vermemiz ile ilgili. Evet belki haklı ama belki de değil. İnsanoğlunun sevgi ihtiyacı var. Biri tarafından sevilmeye. Bu ailemiz, arkadaşlarımız, sevgilimiz hatta evcil hayvanımız dahi olabilir. Bir de hissettirilen bu sevginin bir anda çekilmesi durumu var. Şöyle düşünün bilgisayarda bir işiniz var ve bir anda elektrik gidiyor ve yaptığınız onca şey bir anda yok oluyor. Onca emek. Onca zaman. İşte aynı onun gibi bir şey. Her şey bir anda bitiyor. Karşımızdakini önemsemeden. Sonuçlarını düşünmeden. Belki fakındayız belki değiliz. 

                Yıllarca gözlerine baktığın, ellerini tuttuğun, bir anlık dahi olsa görebilmek için yollar gittiğin kişinin yavaşça hayatından kayması. Buna ben izin verdim mi diye kendini sorgulama. Karşındakini sorgulama. Uzun süren iç hesaplaşmalar, ağlamalar, zihnini meşgul etmeler. Sonrası hiçlik. Konuşamama. Seni anlamadığını düşünme. Belki de anlamak istememesi. Bahaneler öne sürmeler. İkinize vakit ayıramama belki de ayırmama. Tek taraflı düşünüp karşındakini fark edememe. Oysa onun hep orda senin için olması. Elini yine tutması. Sonra başa dönüş. O kadar sık yaşıyorum ki. Bana her zaman dediği bir şey vardır. Bu hayatımız üç parçaya bölünmüş durumda. Biri senin kendi özel hayatın biri benim kendi özel hayatım diğeri ise ikimizin ortak hayatı. O ortak hayatın git gide azaldığını gözlerinle görmene rağmen elinden hiçbir şey gelmemesi.

            Diğer yandan hayatıma kattığı her güzelliği sahipleniyorum. Her gülüşümüzü, her göz göze gelişimizi, yaşadığımız her anı. Birbirinden değerli. Kıymetli. Beş yıl öncesine dönüp bana bir seçim şansı tanınsa ben yine aynı tercihi yapardım. Onunla olmak kalbimi kırıyor. Bazen yoruyor. Ama yine de iyi anlar kötülerden fazla. Daha çok onunla geçirmek istediğim vakitler var. Korkuyorum. Kaybetmekten korkuyorum. Onu bir daha görememekten. Aynı hisleri yaşayamamaktan. Belki de birine bu kadar değer vermek saçma ama elimde değil. Daha ne yapabilirim bilmiyorum. Tek istediğim o ve onunla mutlu olabilmek. Şu yazıları yazarken dahi kalbim hala onun için heyecanlanıyorken aynı hisleri o yaşar mı bilmiyorum. Her şeyi akışına bırakmam gerek. Yeteri kadar bunalıyorum. Üzülüyorum. Elimden tutulmasına ihtiyacım var. Yanımda olunmasına. Olmasını istediğim insanı bu süreçte yormaktan korkuyorum. Ona zarar vermekten.

               Yapmam gerekenler var. Harekete geçemiyorum. Bir el uzansa o eli tutup her şeyi yapabilirim biliyorum. O eli hala bekliyorum. Yanımda olmasını istediğim kişiyi hala bekliyorum. Gelir mi bilmem. Aynı şartlarda ben ona gider miydim? Koşarak hem de. Şu hayatta hayatımın en güzel yanını o oluşturuyorken neden olmasın. Bunalmak istemiyorum. Yorulmak istemiyorum. Adım atmam gerek. Mutlu olmalıyım. Bunları çok sık söylersem olacak gibi. Ama ya olmazsa? Şimdi bile kalbim sıkışıyor. Kendime izin vermeliyim ve kendime değer vermeliyim. Bize hiç bitmeyen bir şans veriyorum. Belki de başarabiliriz. Neden olmasın...